هدف ایمونوتراپی سرطان، استفاده از سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با تومورها است. برای مثال، بر خلاف شیمی درمانی، داروهای تجویز شده مستقیماً روی توده سرطانی مورد هدف قرار نمی‌گیرند. در عوض، آنها معمولاً باعث می‌شوند سلول‌های ایمنی سلول‌های سرطانی را شناسایی کنند و به آنها حمله کنند و در نهایت آنها را از بین ببرند. در حالت ایده آل، سلول‌های سالم بدن آسیب نمی‌بینند.
در این مقاله می خوانید :
چگونه ایمونوتراپی به درمان سرطان کمک می‌کند؟
ایمونوتراپی سرطان شامل انواع روش‌ها و داروهایی است که به هدایت سیستم ایمنی بدن برای حمله به سرطان کمک می‌کند. ایده استفاده از سیستم ایمنی برای مبارزه با سرطان جدید نیست. با این حال، بسیاری از موانع برای این درمان باید برطرف شوند. فعال کردن ساده سیستم ایمنی به عنوان بخشی از ایمونوتراپی مشکل است و می‌تواند عوارض جانبی قابل توجهی داشته باشد. ایمونوتراپی باید همیشه تعادل را حفظ کند تا پاسخ ایمنی خیلی سخت نشود. یک ایمونوتراپی باید اطمینان حاصل کند که فعالیت ایمنی تا حد امکان به طور خاص علیه سلول‌های سرطانی هدایت می‌شود.
ایمونوتراپی برای همه بیماران مناسب نیست!
ایمونوتراپی برای سرطان معمولا تنها زمانی استفاده می‌شود که درمان مرسوم شکست خورده باشد. میزان موفقیت آن به عوامل زیادی بستگی دارد. یکی از آنها شکل سرطان است. برای درک بهتر به دو مثالی که در ادامه آورده‌ایم توجه کنید. در سرطان ریه سلول غیر کوچک متاستاتیک، ایمونوتراپی به طور متوسط چندین ماه طول عمر بیماران را افزایش می‌دهد. در مورد سرطان سیاه پوست پیشرفته (ملانوم بدخیم)، بیمارانی که تخت در مان این روش قرار گرفته‌اند به احتمال زیاد به سرعت جان خود را از دست می‌دهند. با این حال، فقط برخی از افرادی که تحت درمان قرار گرفته‌اند به ایمونوتراپی پاسخ می‌دهند. از آنجا که حتی شکل یکسان سرطان از بیمار به بیمار دیگر متفاوت است، نتیجه ایمونوتراپی در افراد مختلف متفاوت است.
انواع ایمونوتراپی
ایمونوتراپی انواع مختلفی دارد. در این قسمت به بررسی انواع آنها پرداخنه شده است. این‌ها عبارتند از؛
ایمونوتراپی زمینه بیولوژیکی سلولی
به طور معمول سلول‌های بدن افراد مسن خود به خود می‌میرند. پزشکان این مرگ سلولی برنامه ریزی شده را آپوپتوز می‌نامند. با سلول‌های سرطانی فرق می‌کند. آنها به تقسیم و جابجایی بافت سالم ادامه می‌دهند. به عنوان بخشی از یک ایمونوتراپی، گلبول‌های سفید خون (لکوسیت‌ها) تحریک می‌شوند تا سلول‌های سرطانی را بی‌ضرر کنند: سلول‌های T و سلول‌های کشنده طبیعی دو نماینده زیرگروه لنفوسیت‌ها قرار است مانند عوامل بیماری‌زای مهاجم با سرطان مبارزه کنند.
سلول‌های سرطانی سیستم ایمنی را فریب می‌دهند
پاتوژن‌ها مولکول‌هایی (آنتی ژن) روی سطح خود دارند که آنها را به عنوان خارجی نشان می‌دهد و آنها را در برابر سیستم ایمنی آسیب پذیر می‌کند. از طرف دیگر سلول‌های سرطانی از سلول‌های خود بدن منشا می‌گیرند. آنتی ژن‌های آنها، آنها را به عنوان اعضای بدن شناسایی می‌کند. آنها توسط سیستم ایمنی تشخیص داده نمی‌شوند و تکثیر می‌شوند. و در نهایت تومور ایجاد می‌شود. سلول‌های سرطانی توسط سلول‌های ایمنی شناسایی می‌شوند، اما آنها سیستم ایمنی را دستکاری یا ضعیف می‌کنند.
تعادل بین فعال سازی و اعتدال
بنابراین سلول‌های سرطانی از مکانیسم‌های تنظیمی بسیار متفاوتی برای فریب دادن سیستم ایمنی استفاده می‌کنند. دانشمندان استراتژی‌های مختلف را تحت عنوان مکانیسم‌های فرار ایمنی خلاصه می‌کنند. بر این اساس، روش‌های مختلفی برای ایمونوتراپی برای آسیب‌پذیر کردن سلول‌های سرطانی وجود دارد:
ایمونوتراپی با سیتوکین‌ها
سیتوکین‌ها مواد پیامرسان درون‌زا هستند که از جمله فعالیت‌های سیستم ایمنی را تنظیم می‌کنند. همتایان مصنوعی آنها برای درمان تومورهای خاص طراحی نشده‌اند، اما به طور کلی بر روی سیستم ایمنی اثر می‌گذارند. به عنوان مثال، فعالیت سیستم ایمنی را می‌توان با کمک اینترلوکین-۲ تقویت کرد. اینترفرون به نوبه خود رشد و تقسیم سلول‌ها، از جمله سلول‌های سرطانی را کاهش می‌دهد. مضرات این روش در مقایسه با روش‌های جدیدتر ایمونوتراپی این است که، سیتوکین‌ها اثر هدفمندی ندارند. آنها فقط در چند نوع تومور موفق هستند.
ایمونوتراپی با آنتی بادی‌های مونوکلونال
آنتی بادی‌ها مولکول‌های پروتئین Y شکل هستند که دقیقاً با آنتی ژن‌های خاص سازگار می‌شوند. آنها سلول‌های بیمار و عوامل بیماری زا (مانند باکتری‌ها) را برای از بین بردن سلول‌های ایمنی علامت گذاری می‌کنند. همچنین می‌توانند آنتی‌بادی‌های دقیقاً متناسب را به‌طور مصنوعی تولید کنند. چنین آنتی بادی‌های مونوکلونال را می‌توان برای تشخیص سرطان استفاده کرد. این‌ها مجهز به ذرات فلورسنت یا رادیواکتیو، به تجسم سلول‌های سرطانی در خون یا تومورهای سرطانی و متاستازها در بدن کمک می‌کنند. از سوی دیگر، آنتی‌بادی‌های مونوکلونال نیز به‌عنوان عوامل درمانی ایمنی-انکولوژیک استفاده می‌شوند. علاوه بر این، می‌توان از آنتی بادی‌های مونوکلونال برای ارسال سموم سلولی یا مواد رادیواکتیو به طور هدفمند به سلول‌های سرطانی استفاده کرد که باعث مرگ آنها می‌شود.
کاربرد دیگر آن آنتی بادی‌های مونوکلونال با مهار مسیرهای سیگنالی خاص که برای رشد تومور مهم هستند، به عنوان ایمونوتراپی عمل می‌کنند. همچنین آنتی بادی‌های ایمنی درمانی از تشکیل رگ‌های خونی جلوگیری می‌کند. توسعه یک ایمونوتراپی با استفاده از آنتی بادی‌های مونوکلونال قبلاً برای انواع خاصی از سرطان موفقیت آمیز بوده است. به عنوان مثال، ریتوکسیماب در درمان لنفوم غیر هوچکین، از جمله موارد دیگر، استفاده می‌شود.
مضرات ایمونوتراپی با آنتی بادی‌های مونوکلونال
ایمونوتراپی با استفاده از آنتی بادی‌های مونوکلونال فقط روی تومورهایی کار می‌کند که ویژگی‌های سطحی بسیار خاصی دارند که رخ نمی‌دهند یا به سختی در سلول‌های سالم رخ می‌دهند. حتی اگر تومور رگ‌های خونی ضعیفی داشته باشد یا بسیار بزرگ باشد، درمان نتیجه خوبی نخواهد داشت زیرا آنتی بادی‌های کافی به هدف نمی‌رسند.
ایمونوتراپی با واکسن‌های درمانی سرطان
برخلاف واکسیناسیون‌ها که از سرطان محافظت می‌کنند (مثلاً واکسیناسیون HPV)، واکسن‌های درمانی سرطان برای مقابله با تومورهای موجود در نظر گرفته شده است. هدف قرار دادن سلول‌های ایمنی در برابر سلول‌های سرطانی است. چنین ایمونوتراپی می‌تواند درمان سرطان را در دراز مدت متحول کند. می‌توان آن را متناسب با تومور فردی تنظیم کرد، به طوری که هر بیمار واکسن سرطان خود را دریافت کند.
برای مثال، تحقیقاتی در مورد واکسن‌های تومور که برای آگاه کردن سیستم ایمنی از آنتی ژن‌های خاص تومور طراحی شده‌اند، در حال انجام است. به عنوان مثال، آنتی ژن‌های تومور را می‌توان در تعداد زیادی در آزمایشگاه تولید کرد و سپس به عنوان واکسن سرطان به بیماران تزریق کرد. به این امید که سیستم ایمنی آنها سپس این آنتی ژن‌ها را به سلول‌های تومور موجود شناسایی کرده و به آنها حمله کند.
روش دیگر تجویز مستقیم آنتی ژن‌های تومور به عنوان یک واکسیناسیون درمانی نیست، بلکه سلول‌های به اصطلاح دندریتیکی است که قبلاً به چنین آنتی ژن‌هایی مجهز شده‌اند. سلول‌های دندریتیک سلول‌های ایمنی هستند که وظیفه آنها در بدن جذب مواد خارجی است تا سپس آنتی‌ژن‌های معمولی خود را روی سطح خود نشان دهند. به طوری که سایر سلول‌های ایمنی تشخیص دهند که کدام آنتی‌ژن خارجی باید به آن حمله کند.
ایمونوتراپی با مهارکننده‌های ایمون بازرسی
مهارکننده‌های ایمونو چک پوینت آنتی بادی‌های خاصی هستند که متعلق به آخرین نسل داروها در ایمونونوکولوژی هستند. آنها ایست‌های بازرسی ایمنی خاص را هدف قرار می‌دهند. این‌ها به عنوان ترمز بر روی سیستم ایمنی عمل می‌کنند. آنها به طور معمول از واکنش‌های ایمنی بیش از حد در بافت‌های سالم جلوگیری می‌کنند. برخی از تومورها می‌توانند این نقاط بازرسی ایمنی را فعال کنند، به عنوان مثال عملکرد ترمز آنها را تحریک کنند.
ایمونوتراپی چه زمانی انجام می‌شود؟
در حال حاضر فقط داروهای ایمونوآنکولوژیک مناسب برای برخی از انواع سرطان وجود دارد. بخشی از آن نیز تاکنون تنها در چارچوب مطالعات انجام شده است. مواد فعالی که تاکنون برای ایمونوتراپی سرطان ایجاد شده و زمینه‌های کاربرد آنها عبارتند از:
آنتی بادی‌های مونوکلونال: این شکل از ایمونوتراپی را می‌توان برای انواع سرطان زیر استفاده کرد:
- سرطان پستان
- سرطان روده بزرگ
- لنفوم غیر هوچکین (NHL)
- سرطان ریه سلول غیر کوچک (نوع سرطان ریه)
- سرطان کلیه
- لوسمی (سرطان خون)
- مولتیپل میلوما (پلاسموسیتوم)
مهارکننده‌های ایست بازرسی: آنها برای درمان انواع تومورهای زیر در دسترس هستند، از جمله:
- سرطان ریه (سرطان ریه سلولی غیر کوچک و سلول کوچک)
- ملانوم بدخیم (سرطان سیاه پوست)
- سرطان سلول کلیه (سرطان سلول کلیه)
سیتوکین‌ها: زمینه‌های کاربرد در مورد:
- بیماری پوست
- سرطان خون
- سرطان سلول کلیه
کلام آخر
در ایمونوتراپی سرطان، معمولاً مواد فعال از نظر ایمنی انکولوژیک به صورت انفوزیون به بیمار تزریق می‌شود. برخی از انواع ایمونوتراپی شامل گرفتن سلول‌های ایمنی از خون بیمار است که برای حمله به سرطان آماده شده و سپس به بدن بازگردانده می‌شود. به عنوان یک قاعده، ایمونوتراپی در مراکزی انجام می‌شود که در ایمونوآنکولوژی تخصص دارند و همچنین با عوارض جانبی احتمالی آشنا هستند.
