استئوسارکوم نوعی سرطان استخوان است که از سلول‌های تشکیل‌دهنده استخوان به وجود می‌آید. استئوسارکوم اغلب در استخوان‌های بلند مانند استخوان پا و گاهی اوقات در بازوها دیده می‌شود. اما میتواند در هر استخوانی رشد کند. در موارد بسیار نادر، در بافت نرم خارج از استخوان نیز رخ می‌دهد. استئوسارکوم معمولا در نوجوانان و بزرگسالان جوان دیده می‌شود. اما گاهی اوقات در کودکان نیز دیده می‌شود. درمان معمولاً شامل شیمی درمانی، جراحی و گاهی اوقات پرتودرمانی است. پزشکان گزینه‌های درمانی را براساس محل شروع استئوسارکوم، اندازه سرطان، نوع و درجه استئوسارکوم و اینکه آیا سرطان به خارج از استخوان گسترش یافته است یا خیر، نوع درمان را انتخاب می‌کنند.
در این مقاله می خوانید :
علائم استئوسارکوم چیست؟
علائم و نشانه‌های استئوسارکوم شامل موارد زیر است:
- تورم در نزدیکی استخوان
- درد استخوان یا مفصل
- آسیب استخوان یا شکستگی استخوان بدون دلیل مشخص
اگر فرزندتان علائم و نشانه‌های مداومی داشت که نگران کننده بود، به پزشک مراجعه کنید. علائم استئوسارکوم مشابه بسیاری از بیماری‌های شایع‌تر مانند آسیب‌های ورزشی است، بنابراین پزشک باید ابتدا علت را بررسی کند.
چه چیزی باعث استئوسارکوم می‌شود؟
مشخص نیست که چه چیزی باعث استئوسارکوم می‌شود. پزشکان می‌دانند که این سرطان زمانی شکل می‌گیرد که در یکی از سلول‌هایی که مسئول ساختن استخوان جدید هستند، مشکلی پیش بیاید. استئوسارکوم زمانی به وجود می‌آید که یک سلول استخوانی سالم تغییراتی در DNA خود ایجاد کند. DNA سلول حاوی دستورالعمل‌هایی است که به سلول می‌گوید چه کاری انجام دهد. این تغییرات به سلول می‌گوید در زمانی که به آن نیازی نیست شروع به ساختن استخوان جدید کند. نتیجه این تغیرات، تشکیل یک توده (تومور) از سلول‌های استخوانی ضعیف است که میتواند به بافت‌های سالم بدن حمله کرده و آن‌ها را از بین ببرد. این سلول‌ها می‌توانند جدا شوند و در سراسر بدن پخش شوند (متاستاز).
عوامل بتلا به استئوسارکوم
عواملی که خطر ابتلا به استئوسارکوم را افزایش می‌دهند عبارتند از: درمان قبلی با پرتودرمانی، سایر اختلالات استخوانی مانند بیماری پاژه استخوان و دیسپلازی فیبری، برخی شرایط ارثی یا ژنتیکی، از جمله رتینوبلاستوما ارثی، سندرم بلوم، سندرم لی فرامنی، سندرم روتمون، تامسون و سندرم ورنر.
استئوسارکوم چه عوارضی دارد؟
عوارض استئوسارکوم عبارتند از: سرطانی که گسترش می‌یابد (متاستاز می‌کند). استئوسارکوم میتواند از جایی که شروع شده به مناطق دیگر گسترش یابد و درمان و بهبودی را دشوارتر کند. استئوسارکوم که بیشتر گسترش یابد به ریه‌ها و سایر استخوان‌ها متاستاز می‌کند. گاهی اوقات لازم است بخشی از اندام آسیب دیده برداشته شود تا تمام سرطان از بین برود. عوارض جانبی طولانی مدت شیمی درمانی تهاجمی مورد نیاز برای کنترل استئوسارکوم میتواند عوارض جانبی قابل توجهی در کوتاه مدت و بلند مدت ایجاد کند.
استئوسارکوم چگونه تشخیص داده می‌شود؟
برای تشخیص استئوسارکوم، پزشک با یک معاینه فیزیکی برای درک بهتر علائم، تشخیص را شروع می‌کند. سپس در ادامه روند تشخیص ممکن است از موارد زیر استفاده کند.
تست‌های تصویربرداری
آزمایش‌های تصویربرداری به پزشک کمک می‌کند تا علائم استخوانی فرد را بررسی کند، سرطان را جستجو کند و علائم گسترش سرطان را پیدا کند. تست‌های تصویربرداری شامل موارد زیر است:
- اشعه ایکس
- توموگرافی کامپیوتری (CT)
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
- توموگرافی گسیل پوزیترون (PET)
- اسکن استخوان
- برداشتن نمونه‌ای از سلول‌ها برای آزمایش (بیوپسی)
از روش بیوپسی برای جمع‌آوری نمونه‌ای از سلول‌های مشکوک برای آزمایش آزمایشگاهی استفاده می‌شود. آزمایش‌ها می‌توانند سرطانی بودن سلول‌ها را نشان دهند. آزمایش‌های آزمایشگاهی می‌توانند نوع سرطان و تهاجمی بودن آن (درجه) را تعیین کنند.
انواع روش‌های بیوپسی مورد استفاده برای تشخیص استئوسارکوم عبارتند از
بیوپسی سوزنی: پزشک یک سوزن نازک را از طریق پوست وارد می‌کند و آن را به داخل تومور هدایت می‌کند. سوزن برای برداشتن قطعات کوچک بافت از تومور استفاده می‌شود.
بیوپسی جراحی: پزشک یک برش از طریق پوست ایجاد می‌کند و کل تومور (بیوپسی اکسیزیونال) یا بخشی از تومور (بیوپسی برشی) را برمی‌دارد.
تعیین نوع بیوپسی مورد نیاز و ویژگی‌های نحوه انجام آن نیازمند برنامه ریزی دقیق توسط تیم پزشکی است. پزشکان باید بیوپسی را به گونه‌ای انجام دهند که در عمل جراحی آینده برای برداشتن سرطان تداخل نداشته باشد.
استئوسارکوم چگونه درمان می‌شود؟
درمان استئوسارکوم معمولاً شامل جراحی و شیمی درمانی است. پرتودرمانی در شرایط خاصی میتواند یک گزینه درمانی باشد.
عمل جراحی
هدف از جراحی حذف تمام سلول‌های سرطانی است. وسعت جراحی برای استئوسارکوم به عوامل مختلفی مانند اندازه تومور و محل آن بستگی دارد. عمل‌های مورد استفاده برای درمان استئوسارکوم عبارتند از:
جراحی فقط برای برداشتن سرطان (جراحی حفظ اندام)
بیشتر عمل‌های استئوسارکوم را می‌توان به‌گونه‌ای انجام داد که تمام سرطان را از بین برده و اندام را حفظ کند تا عملکرد آن حفظ شود. اینکه آیا این روش یک گزینه است تا حدی به وسعت سرطان و اینکه چه مقدار عضله و بافت باید برداشته شود بستگی دارد. اگر بخشی از استخوان برداشته شود، جراح استخوان را بازسازی می‌کند. روش بازسازی به موقعیت خاص فرد بستگی دارد، اما گزینه‌ها شامل پروتزهای فلزی یا پیوند استخوان است.
جراحی برای برداشتن اندام آسیب دیده (آمپوتاسیون)
با پیشرفت در جراحی حفظ اندام، نیاز به قطع عضو، برداشتن یک اندام یا بخشی از یک اندام در طول سال‌ها بسیار کاهش یافته است. اگر قطع عضو ضروری باشد، پیشرفت در مفاصل پروتز میتواند به طور قابل توجهی نتایج و عملکرد را بهبود بخشد.
جراحی برای برداشتن قسمت پایینی ساق پا (روتشن پلاستی)
در این جراحی که گاهی برای کودکانی که هنوز در حال رشد هستند استفاده می‌شود، جراح سرطان و ناحیه اطراف آن از جمله مفصل زانو را برمی‌دارد. سپس پا و مچ پا چرخانده می‌شوند و مچ پا به عنوان یک زانو عمل می‌کند. از پروتز برای ساق پا استفاده می‌شود. نتایج معمولاً فرد را قادر می‌سازد تا در فعالیت‌های بدنی، ورزش و زندگی روزمره بسیار خوب عمل کند.
شیمی درمانی
در شیمی درمانی داروهایی استفاده می‌شود که سلول‌های سرطانی را از بین می‌برد. درمان شیمی درمانی معمولاً دو یا چند دارو را ترکیب می‌کند که میتواند به صورت انفوزیون در ورید (IV)، به شکل قرص یا از طریق هر دو روش تجویز شود. برای استئوسارکوم، شیمی درمانی اغلب قبل از جراحی توصیه می‌شود (درمان شیمی درمانی نئوادجوانت). اگر استئوسارکوم به درمان پاسخ ندهد، نشان دهنده بسیار تهاجمی بودن سرطان است. پزشکان می‌توانند ترکیب متفاوتی از داروهای شیمی درمانی را توصیه کنند یا عمل تهاجمی‌تری را برای اطمینان از حذف تمام سرطان پیشنهاد کنند. شیمی درمانی همچنین میتواند پس از جراحی برای از بین بردن سلول‌های سرطانی باقیمانده استفاده شود. اگر استئوسارکوم پس از جراحی عود کند یا به سایر نقاط بدن گسترش یابد، شیمی درمانی برای کاهش رشد بیماری توصیه می‌شود.
پرتو درمانی
پرتودرمانی از پرتوهای پرانرژی مانند اشعه ایکس و پروتون برای از بین بردن سلول‌های سرطانی استفاده می‌کند. پرتودرمانی میتواند یک گزینه در شرایط خاص باشد، مانند زمانی که جراحی امکان پذیر نیست یا اگر جراحان نتوانند تمام سرطان را در طول یک عمل بردارند. در طول پرتودرمانی، پرتوهای انرژی از دستگاهی که در اطراف فرد حرکت می‌کند، به او منتقل می‌شود. پرتوها با دقت به ناحیه استئوسارکوم هدایت می‌شوند تا خطر آسیب به سلول‌های سالم اطراف را کاهش دهند.
کلام آخر
در مورد استئوسارکوم به اندازه کافی بیاموزید تا در مورد درمان آن تصمیم بگیرید. از پزشک خود در مورد این سارکوم، از جمله گزینه‌های درمانی سوال کنید. همانطور که بیشتر یاد می‌گیرید، می‌توانید در درک و تصمیم گیری در مورد گزینه‌های درمانی اطمینان بیشتری پیدا کنید.
